دل تنگی هایی شاید از جنس باران

گاهی دلم عجیبناک میگیرد

گاهی دلم برای خودم تنگ میشود

دوست دارم با خودم خلوت کنم و فقط با خودم حرف بزنم بدون اینکه دیگران بپرسند:چته؟سرحال نیستی؟؟؟تا من هم مجبور نباشم جواب بدهم:هیچی بعضی اوقات نمیدونم چرا ولی آروم میشم.

به خودم بگویم:جه طوری؟چند وقتی بود که ندیده بودمت.

دلتنگی هایی که فقط گوش های ذهنم میتوانند بشنوندشان و...

دلتنگی هایی  فقط در محدوده ی حریم شخصی  ام که تنها خودم و وخدایم در آن هستیم.

دلتنگی هایی که موقع بیانشان تنها نامجو بلد است موسیقی متنش را بنوازد و با آن بخواند.

دلتنگی های که تنها با خواندن سطر های کیمیاگر کمتر میشوند.

دلتنگی هایی که فقط با فکر کردن به آن لحظه ی شگفت انگیز پایان میرسند.

پ.ن:تا به حال به خودتان سلام کردید؟